Overweging
Klaproosjes pas in bloei
zo intens rood
dat de kleur vloeibaar lijkt
niet houdbaar binnen de bloemvormen
zoals geluksgevoel
uitbarstend soms
buiten mogelijkheden
Dick Hille (1927-1987)
Als je iets ziet dat je raakt kan je dat beleven als iets veel groters. Dick Hille laat dat zien in zijn gedicht: de kleur en concrete vorm van de bloem vloeien buiten de lijnen van de vorm van de bloem. Dick Hille vergelijkt het met geluksgevoel dat buiten de mogelijkheden barst. Het gedicht spreekt niet van een geloof, maar het beschrijft wel wat je een religieuze ervaring kan noemen: een (soms overweldigende) ervaring die het concrete leven verbindt met een groter Zijn. Het gedicht heeft elementen die we terug zien in hoe de ervaring van Pinksteren: de kleur rood van vuur, het vloeibare stromen van wind, en het uitbreken uit vormen en mogelijkheden waarin we ons bewegen. Of juist niet meer bewegen omdat ze ons tegenhouden.
Pinksteren gaat vooral over het doorbreken van grenzen die mensen van elkaar scheiden. In deze tijd beschermen we onszelf en elkaar tegen een gevaarlijk virus door strenge vormen die maar beperkt of geen mogelijkheden geven om elkaar te zien en aan te raken. Het gedicht herinnert ons aan wat de natuur ons geeft, juist in deze tijd van bloei.
Wat we lezen in gedicht overkomt ons, maar alleen als we met aandacht en een open blik kijken naar wat er is. De kunst is om ook zo naar deze tijd te kijken. Aan de ene kant zie je dan dat maatregelen misschien nodig zijn, maar ook veel verdriet doen als mensen daardoor opgesloten zijn. En dan rijst de vraag hoelang je menselijk gezien regels zo strikt mag hanteren.
Aan de andere kant zien we juist in deze tijd op allerlei manieren nieuw vormen van aandacht, zorg en solidariteit ontstaan. Mensen die elkaar vaker bellen, boodschappen voor elkaar doen, kaartjes en brieven schrijven.
Moderne communicatiemiddelen worden ontdekt en ingezet. Ook als kerk zoeken we ernaar hoe we relaties met mensen kunnen onderhouden.
Het Kerkkrantje was er al, maar laat zien dat ook ‘oude’ vormen in deze tijd nog altijd hun bestaansrecht bewijzen.
Het gevaar van het virus blijft voorlopig. Hopelijk zijn we in staat om het zo terug te dringen dat we voorzichtig wat meer bewegings- en ontmoetingsruimte kunnen creëren. Pinksteren vertelt een verhaal over ontmoeting en saamhorigheid. Woorden die ver weg lijken. Verhalen zijn er echter niet om te vertellen wat er feitelijk is, maar om ons niet te laten vergeten.
En om ons telkens opnieuw er aan te herinneren dat er een andere werkelijkheid mogelijk is.
En soms is die al een beetje waar te nemen. Net zoals dat mooie gedicht. Ook al kan je niet naar buiten, hopelijk herinner je de klaproosjes. Hoe mooi ze bloeien, hoe mooi ze de wereld maken met hun diepe kleur en hun wuiven in de wind. Ik wens ons toe dat we als mensen ook zo een beetje kleur en beweging kunnen brengen in de vormen en mogelijkheden van deze tijd.
Met een hartelijke groet,
ds. Menso Rappoldt