Met zijn pootjes in de aanslag wacht hij rustig af. Ja, ze zijn naar hem op zoek, om hem zijn weg te belemmeren.
Maar, hij doet er niet aan mee.
Zijn gangen zijn onnaspeurbaar. De wereld onder het gras is zijn terrein. En dat de mensen boven hem wanhopig worden van de molshopen in de tuin en het gras, doet hem niets.
De mens daar boven hem maakte eerst de gaten goed dicht, verspreidde toen de omhoog gewoelde grond, maar hij liet zich niet verleiden om naar boven te komen of te vertrekken.
Zo voerden wij al maanden een stille strijd met een mol, of wellicht met meerdere mollen. Onze tuin is een en al molshoop.
Afbeelding van pixabay – peterl0815:
Op afbeeldingen en in kinderboeken zien ze er schattig uit. Ik weet nog goed dat ik mijn neefje telkens weer een boekje moest voorlezen over een mol die elke dag verbolgen uitriep: ‘wie heeft er op mijn hoofd gepoept’. Dat was de hond, want ja, als je niet ziet wie of wat er onder de grond zit, dan kan je als hond zomaar wat laten vallen.
Wij stoppen met de strijd, en wachten maar rustig af totdat de mol verdwijnt. Volgend jaar zien we wel weer. Er zijn ergere dingen. Toen ik laatst naar het grasveld met al die molshopen keek, kwam het woord kraters bij me op, en dacht ik aan al die landen waar bommen kraters maken. En slachtoffers – in het nu, en in de komende generaties. Die gedachte relativeerde ‘het probleem’ van de molshopen enorm. Ja, je moet uitkijken dat je je voet niet verzwikt als je door het gras loopt, maar het is natuurlijk niets bij al het leed dat veroorzaakt wordt door bommen en raketten.
Afbeelding van pixabay – meineresterampe-26089:
Er is spanning op de wereld, spanning tussen landen, spanning tussen mensen en spanning in mensen. Er wordt uitgelokt, geageerd en gereageerd. Om te behouden of uit te breiden wat we hebben, om niet(s) te verliezen. Zolang we in die termen denken en handelen, zal het niet anders worden. Pas als een mens los kan staan van zijn wens om te heersen en te winnen, kan er een pad van harmonie ontstaan. Op dat pad valt te ontdekken dat alles wat je nodig hebt er (al) is, niets meer en niet minder. Precies wat jij nodig hebt, en dat is voldoende. Op dat pad valt te ontdekken dat wederzijds geven en ontvangen zoveel meer oplevert dan gelijk willen hebben en heersen.
Een utopie? Dat kan zijn, maar ik blijf aan mezelf werken – ook door de strijd met de mol niet (meer) aan te gaan. Die wil blijkbaar nu even de grond met ons delen. Hij is welkom – dat geeft al een heel ander gevoel.
Hartelijke groet, Helene Westerik 