Weet je nog, dat je met Pasen eieren zocht in de tuin? Of dat je ze zelf verstopte voor je kinderen en kleinkinderen? Geregeld hoor ik er mooie verhalen over. Het is een oude Germaanse traditie, waarbij eieren in de akkers werden verstopt om de vruchtbaarheid ervan af te dwingen. Want eieren staan voor nieuw leven.
Zoeken naar eieren is dus zoeken naar (nieuw) leven. Een mooie gedachte dat mensen dit door de eeuwen heen deden én doen.
Ik zag een aflevering van ‘langs de nieuwe zijderoute’ (van Ruben Terlou en Jelle Brandt Corstius) met een verhaal van een door mishandeling gehandicapt geraakte jongen. De tranen prikten achter mijn ogen. Wat een verhaal, én wat een kracht.
Ik zat aan tafel bij iemand die de persoon die haar mishandeld had, had aangekeken zonder tranen. Om te laten zien dat ze geen slachtoffer meer was.
Een jonge weduwe veegde de tranen uit haar ogen en pakte toen mijn handen vast. Als teken van dank voor het stilzijn, voor het niet aanreiken van een zakdoek of sussende woorden, voor het samen huilen.
Eieren als symbool voor dat wat helpt als je van de ene fase naar een andere moet gaan. Omdat je iemand of iets verloor. Je gezondheid, je verwachtingen, je lief, je kind, je huis of hoop.
Is dit een mooi, zoet paasverhaal?
Ik denk het niet. Want het zoeken van die eieren is vaak een moeizame reis. Met pijn en onzekerheid. In het boekje ‘de palliatieve maatschappij’ (van Byung-Chul Han) wordt verwoord dat onze maatschappij bang is voor pijn. Dat we van alles doen om eraan te ontkomen, of om het niet te zien. Dat we pijn ervaren als een (digitale) verstoring die direct opgelost moet worden. Maar, zo gaat de pijn niet weg, en ondermijnt ze mensen en systemen. Want pijn vraagt om vertraging, om een pas op de plaats.
Er is pijn in onze samenleving.
Op het platteland, in de stad, in de portemonnee, de zorg, over huisvesting en vluchtelingen. Elkaar bekogelen met rotte eieren, tomaten en vis is symboolpolitiek. Versterkt de pijn en polariseert.
Gratis afbeelding van Pixabay Susanne Jutzeler
Laten we in plaats daarvan in alle rust zoeken naar de eieren voor nieuw leven, of anders leven.
Het paasverhaal levert alle elementen: de eenzame weg, het lijden, én het nieuwe leven.
Want de stervende Jezus geeft zijn beste vriend en moeder mee: ‘zie uw moeder, zie uw zoon’. Om daarmee de oerkracht van het leven te duiden: dat we elkaar tot leven zijn.
En dus elkaar moeten blijven zoeken.
Met een hartelijke groet, Helene Westerik 