Soms kom je woorden tegen, die zo mooi zijn dat je ze wilt onderzoeken.
Het overkwam mij toen ik aan zee was. Met een groepje mensen in rouw, om hun jong gestorven echtgenoten. We brachten vier dagen met elkaar door. Samen bouwen aan een groepje, dat is daar onderdeel van. Daar doet iedereen aan mee. Als begeleider probeer ik verbindingen te maken. In mensen zelf, als het gaat om het vinden van houvast bij de dingen die moeilijk zijn. En verbindingen tussen de deelnemers.
Op de dag van het afscheid kreeg ik van een van de deelnemers een stukje ‘zeeschuim’ dat ze op het strand gevonden had. Voor haar stond het symbool voor alle losse stukjes die tot een geheel worden gemaakt. Zie hieronder een afbeelding van een stukje zeeschuim. Ik wist tot dan toe niet dat het zo heet. Toen ik het opzocht leerde ik dat het de inwendige schelp is van een inktvis. Het is poreus materiaal dat is opgebouwd uit vele aparte cellen, die ook wel kamertjes worden genoemd. De schelp geeft de inktvis stevigheid en drijfvermogen. Eenmaal op het strand aangespoeld, doet de schelp dienst als kalkbron voor vogels.
Wat een wonder toch, de natuur, denk ik dan. Maar ook, wát een leerschool.
Dat je een inwendige schelp nodig hebt, die jou stevigheid en draagvermogen geeft. Een inwendige schelp die opgebouwd is uit vele cellen, oftewel kamertjes. Je kunt je leven bezien als een huis met vele kamers. Bijvoorbeeld die van je jeugd, je werkzame leven, of het ouderschap. Niets bestaat op zichzelf, het is allemaal verbonden. In jou. Jij bent het allemaal – dat meisje, of die jongen, die vader of die moeder, die werknemer of eigen baas. Je blijft het, in welke kamer je ook woont.
Focus je nooit op een onderdeel, maar op het grote geheel. Een ware boodschap, zeker aan het begin van een nieuw jaar. Een opdracht om recht te blijven doen aan alle onderdelen van onszelf en van ons leven. Om niets te ontkennen, en het ook niet groter of kleiner te maken dan het is.
Een opdracht om in de samenleving te kijken en handelen ten behoeve van het grote geheel. Want alleen als geheel kan je blijven drijven.
Voor mij behoort tot dat grote geheel ook het één zijn met het goddelijke, oftewel het mysterie van het leven. Als cement tussen al die kamertjes in mij. Als doorgaande lijn in alle fases van mijn leven. Of, in lijn met het zeeschuim: als mijn drijfvermogen en draagvermogen.
Ik wens het ons allen toe: verwondering, drijf-en draagvermogen.
Met een hartelijke groet, Helene Westerik 