Wie niet weg is, is gezien. Weet je nog, toen je (nog) verstoppertje speelde? Soms wil ik dat wel eens. Verstoppertje spelen. Voor alles wat er in de wereld gebeurt, voor de rampenscenario’s als het de toekomst van de aarde betreft, voor het ongelofelijke bedrag dat elke maand naar de energiemaatschappij gaat, voor de bestaansonzekerheid van de boeren, voor beelden van mensen die leven in vernietigde huizen zonder elektriciteit en water, voor beelden van vrouwen die worden mishandeld of gedood omdat ze geen hoofddoek dragen. Misschien wil ik ook wel verstoppertje spelen nu het weer december wordt. Met alles wat er bijkomt in die maand. De versieringen en de glitter. Maar ik verstop me niet, dus ik word gezien. En als ik gezien word, kan ik meestal ook de ander zien. En dat schept verantwoordelijkheden. Verantwoordelijkheden waar je je misschien ook wel voor verstoppen wilt. En zo draaien we door. De mensen, de wereld.
Doe niet zo somber, het is Kerst! Somber ben ik niet, realistisch wel.
Als we zouden stoppen met verstoppertje, als we ons zouden laten zien zoals we ons écht voelen. Als we woedend zouden zijn op het onrecht dat mensen wordt aangedaan, zou die echtheid iets kunnen veranderen?
Ik weet het niet zeker, ik denk het wel. Als ik het kerstverhaal probeer te verbeelden dan teken ik vandaag een navigatieapparaat op een groot vel papier.
Een navigatieapparaat om de weg (terug) te vinden naar een moreel kompas van solidariteit en gemeenschapszin. Dat kompas hebben we, maar het is bedolven geraakt onder het heilig maken van economische groei en het belang van het individu.
Natuurlijk mag je het eigen belang niet vergeten of ondergeschikt maken, maar wel altijd in relatie tot de belangen van de ander. Als een ondernemer arbeidsmigranten inhuurt, dan zou het normaal moeten zijn dat de ondernemer zich ervan vergewist dat zijn werknemers goed en gelijkwaardig behandeld worden. Als je lid bent van een club of een vereniging, dan zou het normaal moeten zijn dat je je ervan vergewist dat de leden die het even niet redden ondersteund worden.
In het oude kerstverhaal, zoals we dat ook dit jaar weer zullen lezen, wordt dat morele kompas gesymboliseerd door de ster, die alle mensen, jong, oud, rijk of arm de weg wijst. Naar een plek van eenvoud en zorg voor elkaar.
Naïef? Ja, dat mag je vinden.
Toch denk ik dat een plek van eenvoud en zorg voor elkaar zó essentieel is voor het werkelijke welzijn van een mens, dat ik dit verhaal zal blijven vertellen.
Zullen we, als we ons aan het verstoppen zijn, de opdracht om het morele kompas weer te gaan zoeken onder zoveel mogelijk kerstbomen leggen? Als een geschenk om blij en geïnspireerd van te worden. Want dat is wat Kerst óók is: een moment om de essentie van het leven te VIEREN.
Mooie decemberdagen en hartelijke groet, Helene Westerik 