Het is zo stil in mij; aan dat lied (van Van Dik Hout) moest ik de afgelopen week geregeld denken.
Nu er zoveel stil valt. Wegvalt. Uitgesteld wordt. Bijeenkomsten in de buurt, maar ook allerlei grote evenementen. Momenten van contact, op welke manier dan ook, die er tijdelijk niet meer zijn.
Vorig jaar omstreeks deze tijd vloog de Cathédrale Nôtre-Dame in brand. Parijzenaren gingen er massaal naar toe. Ze vielen stil toen ze zagen hoe erg het was. En velen op de wereld met hen.
Stil vallen – misschien was en is het nodig in de wereld van nu. Met onze 24-uurseconomie en téveel waar je bij wilt (moet?) horen of bij wilt zijn. Ik aarzel wat bij het opschrijven van die woorden. Kan ik dat wel zo zeggen? Klinkt dat niet wat pedant?
Je kunt ook zeggen: het is allemaal pech; pech hoort bij het leven en overkomt ons allemaal.
Ik spreek vaak mensen die (ernstig) ziek zijn geweest of nog zijn. Ook zij gebruiken vaak dat woord ‘stil vallen’. Hun leven is stil gezet en de wereld om hen heen is klein. Dat zij ziek zijn geworden, is natuurlijk pech. Het kan ons allemaal overkomen. Toch spreken zij nadien ook heel vaak over alle goede dingen die eruit voortgekomen zijn.
Uit dat ‘stil vallen’. Bijvoorbeeld dat ze veel beter de waarde inzien van alles wat voorheen zo gewoon leek. Of dat ze veel beter weten wat het belangrijkste in hun leven is, waardoor ze makkelijker keuzes kunnen maken.
Op de woensdag na carnaval begint in de christelijke traditie de vastentijd of de 40 dagen tijd, waarvan de laatste zeven dagen ‘de stille week’ worden genoemd. Veertig dagen van soberheid en bezinning op het leven. Bezinning ook op alles wat wij voor elkaar kunnen betekenen als het leven moeilijk is, als er geleden wordt. Woorden als solidariteit, zorgzaamheid en vriendschap horen daarbij.
Het verhaal is dat het Corona-virus in Brabant door het carnaval relatief snel verspreid kon worden. En zo krijgen we gedurende de 40 dagen tijd de kans om de woorden ‘solidariteit, zorgzaamheid en vriendschap’ waar te maken.
Ongewild, onverwacht, maar zie eens waartoe wij in staat zijn! De inzet van alle mensen in de zorg (en niet alleen de handen aan het bed, maar ook al die handen die alles schoonmaken!), het aanbod van mensen om voor elkaar te doen wat nodig is, de creativiteit van mensen om alternatieven te vinden voor bezoek, afleiding, kerkdiensten.
Soms zeggen mensen wel eens tegen mij: ‘nadat ik was stil gevallen, kon ik pas écht opstaan’. En daarmee bedoelen ze dan, dat ze na de moeilijkste periode in hun leven, zo veel dichterbij zichzelf zijn gekomen. En dat hun leven nadien soms een stuk beter en rustiger is. Ze vertellen mij ook dat ze in die periode veel hebben moeten vertrouwen op hun geloof, in plaats van zeker weten.
freepik
En dat vertrouwen – dat zit diep in ons. Dat heeft alles te maken met die grote vragen ‘waar kom ik vandaan en waar ga ik naar toe’. Persoonlijk ken ik ook momenten waarop ik diep van binnen voel: hoe het ook is, of ik nu val of sta, ik val of sta in het Eeuwige Licht.
Zeldzame momenten, maar wel momenten om op te vertrouwen.
Voor alles wat ooit komen zal.
Aan het einde van de 40dagen tijd wordt het Pasen. Het wordt ALTIJD weer Pasen: als dat vertrouwen diep in ons weer OPSTAAT! Als het licht van de lente!
Ik wens u vertrouwen en een mooie lente, 
Helene Westerik