Een zomerkind. Dat was ze, lang geleden geboren op de eerste dag van de zomer. Vele zomers zou ze jarig zijn. Tot er een zomer kwam waarin ze ook sterven zou. Volkomen onverwacht. Althans, niemand was er op bedacht.
Zo gingen mijn vakantie en rouw dit jaar hand in hand. Als: ik hou van jou en jij van mij. Als: jij gaat en ik laat je gaan.
Wat verloren loop ik dit jaar rond in het landschap van de zomer. Het seizoen van de zon, de lichtheid en de vrijheid.
Ik zoek naar zachtheid en signalen van troost. Ik hoor haar lach, en zie hoe ze opgekruld als een kind in het ziekenhuisbed lag. Hoe kwetsbaar is een kostbaar mens. Ik plukte bloemen – de allermooiste die ik vinden kon.
Ja, ik weet dat het niet mag, maar voor haar deed ik het. Want ze was zo echt, ze nam de tijd voor de kleine dingen en de schoonheid van het gewone.
Na haar uitvaart regent het nu al dagen.
De dood houdt geen rekening met vakantie en seizoenen, maar ik sta er bewust bij stil: hoe een seizoen invloed kan hebben op rouw. Of hoe een seizoen kan helpen bij het rouwen.
Aan de rand van het bos loop ik met mijn hoofd omhoog, want ik houd van de wolken. Ze brengen me antwoorden en verbinding. Nu ook met mijn dierbare vriendin. Dat deed ik al als kind, omhoog kijken. Ik schiet in de lach als ik me iets herinner: een schriftje dat ik bij het opruimen van de zolder vond.
Van mijn ouders, waarin ze grappige voorvallen uit mijn kinderjaren hebben opgeschreven.
Gratis afbeelding van Pixabay
Het verhaal gaat dat ik als driejarige met mijn vader een wandeling maakte, met mijn nieuwe zonnebril op. Toen mijn vader vroeg waarom ik alsmaar naar boven keek, antwoordde ik: ‘dan kan Jezus mijn nieuwe zonnebril ook zien’.
O, zoete onschuld…..maar de wens die mijn vader ook in dat schriftje schreef is uitgekomen: dat ik de kracht en troost van geloven zou mogen blijven ervaren, hoe zich dat ook zou ontwikkelen.
De wolken wijzen mij de weg terwijl er wat regels uit het lievelingsgebed van mijn vriendin voorbij komen:
‘ Onze vader verborgen, uw naam worde zichtbaar in ons; van U is de toekomst, kome wat komt’…..
Ja, zeg ik hardop: kome wat komt, en dat is goed.
Hartelijke groet, Helene Westerik 
Foto van Harriët Drenthen