Boer zoekt vrouw. Zou er nog een volgend seizoen komen, met de plannen die nu op tafel liggen? Of wordt het nieuwe programma: Boer zoekt ruimte, of Boer zoekt lucht?
Ik vind het lastig, wat er nu speelt.
Er is iets aan de hand, dat is een feit. Dat er iets gebeuren moet ook, als het gaat om het leefklimaat. Maar leefklimaat omvat wel meer dan rapporten en cijfers. Leefklimaat gaat voor mij ook over een zingevend bestaan van mensen.
Ik ken redelijk wat mensen met een boerenbedrijf, of die er eentje hadden. Die met hart en ziel werk(t)en, van generatie op generatie. Vaak ook nog op de aolde grond, met alle verwevenheid van dien.
Wat zullen de plannen voor hen een impact hebben. Maar ook voor anderen, ‘de burgers en buitenlui’.
Want het landschap zal veranderen, met minder vee en minder boerenbedrijven.
Laatst zat ik in een huiskamer van een zorginstelling. Te midden van de bewoners en bezoekers. Ik wees op een groot Ton Schulten-achtig schilderij aan de muur. Van een Hollands landschap met boerderijen en een ondergaande zon. Althans dat zag ik.
Ik vroeg aan een bewoner: ‘wat ziet u daar’? ‘Koeien’, was het antwoord.
En zo raakten de bewoners en bezoekers met elkaar in gesprek over ‘daar waar ze vandaan komen’.
Vrijwel allemaal van een boerderij. Vrijwel allemaal hadden ze ooit leren melken. En geen van hen zou het begrijpen als ik had verteld hoe anders de toekomst eruit zal zien.
Ik deel dit niet met u om naar een standpunt toe te werken. Want daarvoor heb ik onvoldoende kennis en inzicht.
Ik weet alleen dat het mij pijn deed.
De gedachte dat het voorgoed voorbij zou kunnen zijn. De omgeving waarin ook ik ben opgegroeid. Met melkbussen langs de weg; biest met beschuit en suiker; de geluiden van koeien en kalfjes aan de overkant.
In mij zingt een lied: ‘ik was een kind en wist niet beter dan dat ’t nooit voorbij zou gaan’. Uit ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld, zo’n oud lied, maar tijdloos. En waar voor alle tijden – want alles verandert voortdurend. Ergens staat ook geschreven dat je maar beter mee kunt bewegen als wuivend graan – dan breek je niet. Zodat je kunt blijven zingen – over toen en wat was: miswee.
Terwijl ergens van binnen ook het vuur van de hoop blijft branden: er komt vast een oplossing! Die recht doet aan mensen, aan het leefklimaat én dat oer-Hollandse landschap.
Met een hartelijke groet, Helene Westerik