Hoe richt ik mijn leven in in deze wereld met zoveel oorlog, geweld maar ook met zoveel overvloed?
Hoe verhoud ik me tot alle ontwikkelingen om me heen?
Dat is een vraag die ik me regelmatig stel.
Ooit was ik in de ban van de gedichten en teksten van Maria de Groot.
Zij verzorgde lang geleden de dagopeningen van de VPRO, was predikant in de Kloosterkerk in Den Haag, verliet in 1975 haar ambt en richtte samen met anderen de basisgemeenschap ‘Ekklesia’ op.
Kortgeleden las ik een interview met haar met de titel ‘Eenvoud is het mooiste wat er is’
Zij zegt daarover: ‘Eenvoud is het mooiste wat er is, geloof ik.
Ik noem het nu armoede, maar dan denk ik niet meteen aan geen geld voor kleding hebben, maar aan de keuze voor een eenvoudig leven’.
Wat is eenvoud in deze wereld, in jouw en mijn leven?
We kennen allemaal de slogan dat onze economie moet groeien, maar waar naar toe?
Meer bezit, meer goederen waarvan we veel eigenlijk niet nodig hebben met als gevolg heel veel afval.
Wat is genoeg voor mij, voor jou?
In een gesprek met een vriendin over dit onderwerp werd mij een gedichtje aangereikt:
eenvoud
voor velen haalbaar
door enkelen gevonden
eenmaal in het hart
een kostbaar bezit
dat je op elke bestemming
in voldoening zal rondleiden
Remco van der Staay
Een gesprek met een vriendin, vriend,
als ik het even niet meer weet,
een stille wandeling op de hei met,
als de wind me goed gezind is,
de klokken van ons kerkje horen luiden.
Dat alles brengt me vaak bij wat ik nodig heb.
Het belangrijkste is voor mij die andere mens die er voor mij is en voor wie ik er mag zijn, samen een beetje zorgen voor elkaar.
Terug naar de zorgzame samenleving?
Een term die ik nauwelijks meer hoor.
Het lied ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld blijft bij mij regelmatig terug komen:
‘Wat leefden ze eenvoudig toen
in simpele huizen tussen groen
met boeren bloemen en een heg
maar blijkbaar leefden ze verkeerd
het dorp is gemoderniseerd
en nou zijn ze op de goede weg’
Zo je al een keuze hebt,
welke weg past nu het beste bij jou?
Lubbie Luning 