Begin november begin ik te verzamelen. Verhalen voor kerst. Voor diverse bijeenkomsten. Dit jaar vond ik ook een boek met verhalen over een rampzalige kerst. Verfrissend, want zo harmonieus als we het wensen, is het vaak niet. Die dagen van kerst. Een van mijn vriendinnen gaat in november op zoek naar een invulling van de kerstdagen. Zij houdt van leuke feestjes. Ik houd wat meer van vrijheid en rust. Toen we samen studeerden (en dat is ook al weer ruim dertig jaar geleden) was dat wel eens schipperen. Maar met kerst hoefde dat niet, want dan was zij twee dagen bij haar ouders. Haar beide ouders zijn er helaas niet meer, dus met kerst is het nu een zoektocht.
Op mijn zoektocht naar verhalenboeken vond ik een boekje: ‘kerst met tante Jo’ van Marjan van den Berg. Een geweldig humoristisch boekje over een zure en klagende tante die elk jaar met kerst uitgenodigd moet worden. Maar toch niet gemist kan worden. Naast tante Jo gaat het boekje ook over alles wat we doen om de decembermaand te verlichten.
Letterlijk én figuurlijk. Én over hoe we de traditionele kerstliederen verhaspelen. De schrijfster heeft bijvoorbeeld jarenlang in ‘De herdertjes lagen bij nachte’ gezongen: ‘toen hoorden zij dengelen zingen ‘, en zich afgevraagd wat die ‘dengelen’ toch zouden zijn!
Twee weken geleden sprak ik mijn vriendin, en zij begon over ‘wat te doen met kerst’. Ik vertelde haar over het boekje ‘kerst met tante Jo’ en beloofde het haar cadeau te doen. Afgelopen vrijdag viel het bij haar op de mat. En ze berichtte dat ze direct begonnen was met lezen en tot nu toe alleen maar heel hard gelachen had. Nadien heb ik niets meer van haar gehoord….
Zij stuurt ook altijd kerstkaarten, vaak met hertjes of vogeltjes in de sneeuw. Vorig jaar was ze wat verdrietig, omdat ze steeds minder kaarten kreeg. Wel steeds meer mailtjes en (whats)appjes. In de laatste week voor kerst heb ik mijn doos met kerstkaarten omgekeerd en haar er elke dag ééntje gestuurd. Met een handgeschreven tekst. Later bleek dat ik haar huisnummer verkeerd in mijn agenda had staan en dat de kaarten bij een buurvrouw terecht waren gekomen!
Hilariteit, maar het leverde haar wel een nieuw contact op, en de buurvrouw (van 84 jaar) ook…
Kerst is voor veel mensen een fijn feest. Vrije dagen, gezellige sfeer, samen met de mensen van wie je houdt. Kerst is voor veel mensen ook een eenzaam feest. Omdat ze niet mee willen in al het vertier, of omdat ze dat voorheen samen deden, en nu alleen zijn. Want het accent van al die dagen ligt zo op ‘familie’. Of op ‘moeten’. Terwijl er feitelijk iets anders nodig is. Voor ieder mens. En dat is aandacht. Échte aandacht. Met die handgeschreven kaart, met het noemen van de namen van de mensen die gemist worden, met ruimte voor verhalen, ook al kennen we de clou, en met ruimte voor eigen keuzes.
Op kerstavond sta ik altijd even in de tuin. In het donker. Alleen, en speur ik naar die ene ster, die mij met beide benen op de grond houdt. Die mij de weg wijst naar het geboren worden van licht & liefde, zoals beschreven in dat oude verhaal. Elk jaar opnieuw, want wat kan het ondergesneeuwd raken, die goede wil om te proberen te leven vanuit licht & liefde.
Zullen we proberen om dát aandacht te geven?
Ik wens u licht & aandacht.
Met een hartelijke groet, Helene Westerik 